ما یک جاهایی از آن طرف غرب می‌افتیم و یک جاهایی از این طرف شرق. دقیقاً سبک زندگی ما چیست و با کدام معیاری قابل سنجش است؟
دیزی خوری با کت و شلوار ایتالیایی!
عبارات مهم : زندگی
به گزارش کشور عزیزمان ایران ؛نمای هر ساختمان یک ساز می زند؛ یکی به سبک گوتیک درآورده، یکی به سبک کشور عزیزمان ایران باستان و سربازان هخامنشی، یکی سنگ مرمر و گرانیت، یکی آجر اخرایی و یکی هم نمای پیش ساخته به شکل مقبره حافظ.
این شلختگی و سرگردانی فقط به معماری و نما ختم نمی شود و در درون بعضی از منزل ها هم می شود نشانه هایی از آن یافت؛ پرده های رومی و مبل ترکیه ای و تابلوی ارزان قیمتی از نقاشی آبستره. وسط پذیرایی را با قالی ۶ متری دستباف قشقایی یا تبریز و کرمان فرش کرده ایم، روی میز ناهارخوری هم سفره یا ترمه ای انداخته ایم به نشان گذشته!
دیزی خوری با کت و شلوار ایتالیایی!
چای لاهیجان را در چای ساز مالزیایی دم می کنیم و در لیوان های فرانسوی می نوشیم. برنج را در قابلمه مسی و خورش را در قابلمه تفلون آلمانی بار می گذاریم. آیا این عنوان در خلقیات ما هم دیده می شود؟ قاعدتاً بله. ما یک جاهایی از آن طرف غرب می افتیم و یک جاهایی از این طرف شرق. دقیقاً سبک زندگی ما چیست و با کدام معیاری قابل سنجش است؟ ما این پرسش را با شهروندان تهرانی در میان گذاشتیم.
جواد محمدیان، فروشنده لباس مجلسی خانمانه در مرکز خرید شانزلیزه هست. او تأیید می کند نه تنها خودش بلکه خیلی از دور و اطرافیانش دچار نوعی سردرگمی فرهنگی هستند: «ما توی منزل خودمان همین مسئله را داریم یعنی پذیرایی را گوش تا گوش فرش کرده ایم، بعد روی آن مبل راحتی گذاشته ایم. روی یکی از دیوارها تابلوی «و ان یکاد» زده ایم و روی دیوار روبه رویش تابلو فرش دختر اسب سوار چسبانده ایم. یک روز قابلمه خارجی می خریم چند ماه بعد یکدفعه همسرم می گوید برویم بازار قابلمه مسی بگیریم. خودمان هم نمی دانیم باید شبیه غربی ها باشیم یا شرقی ها یا نه شبیه خودمان. خیلی از مناطق بومی ما هنوز به فرهنگ و سنت بومی ارزش وفادارند. در مراسم ازدواج و عزا لباس محلی می پوشند و سنت ارزش را صدها و شاید هزاران سال است که زنده نگه داشته اند. مشتری دارم که طبق مد روز اروپا لباس مجلسی می خرد ولی فرهنگ و رفتارش چیز دیگری است.»
ما یک جاهایی از آن طرف غرب می‌افتیم و یک جاهایی از این طرف شرق. دقیقاً سبک زندگی ما چیست و با کدام معیاری قابل سنجش است؟
زهرا طاهری، دانشجوی سال سوم حسابداری است و در یک شرکت بازرگانی کار می کند. او در پاسخ به این سؤال می گوید: «به نظرم این پدیده سال های سال است که در کلانشهرها تبدیل به نوعی سبک زندگی شده. یعنی سبک زندگی هش الهفت. بالاخره سردرگمی هم خودش سبکی هست. هنگامی که ندانی باید چه بپوشی، چه چیز بخوری، چه چیز بخری و چگونه زندگی کنی، خودش سبکی هست. به عنوان مثال مادر من سه سال پیش فرش های دستباف و پشتی ها را فروخت و به جایش فرش ماشینی خرید با یک دست مبل. حالا به سرش زده اینها را بفروشد و چیز دیگری بخرد. الگویش هم شده است فیلم های ترکیه ای. هر چیزی می بیند تلاش می کند سر سال نشده توی آپارتمان ۸۰ متری مان پیاده کند. هر چقدر می گویم که این منزل و وسایل لوکس فقط توی فیلم هاست و زیاد مردم ترکیه خیلی سنتی زندگی می کنند، باورش نمی شود.»
به عقیده منصور عباس پور که در کار ساخت و ساز هست، زمانی مردم دچار سردرگمی شدند که ماهواره آمد: «تا همین ۲۵-۲۰ سال پیش زیاد مردم شبیه به هم زندگی می کردند ولی الان آنقدر تغییرها زیاد است که آدم را کلافه می کند. مثلاً منزل یکی از اقوام که می روی، باید با کفش روی فرش راه بروی چون ظاهر و مدل ارزش فرنگی هست، منزل یکی دیگر باید دمپایی روفرشی بپوشی و… بعد هنگامی که فکر می کنی، می بینی منزل همه ارزش تا چندسال پیش فرش و پشتی بود. الان در بعضی از ساختمان هایی که ساخته می شوند، دیگر خبری از سرویس بهداشتی ایرانی نیست و همه سرویس ها فرنگی شده است . خیلی از همین آدم ها آنقدر تقلید کرده اند که راه رفتن خودشان هم یادشان رفته؛ از سرویس فرنگی چندش ارزش می شد و حالا شده است اند آدم های لوکس غربی.»
غلام اسکندری که شرکت ساخت در و پنجره دارد هم از سردرگمی فرهنگی در کارش می گوید: «زمانی در و پنجره هایی به سبک کلاسیک درست می کردیم ولی چند سالی است که طرح و نقشه ها عوض کردن کرده. سفارش ها شبیه به مدل های غربی یا کشورهای شرقی شده. بعد از سفارش و راه اندازی می بینیم هیچ ارتباطی بین نمای ساختمان و پنجره ها نیست. مگر سبک گذشته یا سبکی که به فرهنگ مان می خورد چه ایرادی دارد که می خواهیم هر چیزی را که متعلق به خارجی هاست امتحان کنیم. ماجرای ما، ماجرای آدمی است که کت و شلوار پوشیده و کراوات زده و با دست ترید آبگوشت می خورد.»
دیزی خوری با کت و شلوار ایتالیایی!
چطور می شود معجونی از همه فرهنگ ها ساخت؟ چطور می توانیم با این همه بحران احساس راحتی کنیم؟ چطور می شود موقع شوهر دادن دختر یک جور واکنش‌ها کرد و موقع زن گرفتن جهت پسر یک جور دیگر؟ آیا می شود با همه المان های فرهنگی و خلقیات و رفتارهای اجتماعی نه مطابق الگوهای ریشه دار بلکه به شکل یک مد روز عمل کرد؟
دکتر مجید صفاری نیا، روانشناس اجتماعی در این باره چنین می گوید: «متأسفانه این پدیده سرگشتگی یا سردرگمی هویت، سال های سال است دامنگیر جامعه ایرانی شده است که معمولاً در کشورهای درحال توسعه و در مرحله گذار اتفاق می افتد. حتی بعضی از کشورهای شرقی هم دچار چنین سرگشتگی هستند ولی در جامعه ما این پدیده رشد قابل توجهی داشته و باید جهت آن چاره ای اندیشید. ما نتوانسته ایم از سنت، قهرمانان ملی و اساطیری، فرهنگ های متفاوت طوایف متفاوت بهره بگیریم و آنها را رشد بدهیم تا نسل هایی که متولد می شوند با فرهنگ ایرانی آشنا شوند و نتیجه اش می شود زندگی با معیار تلفیقی غربی- اسلامی- ایرانی!
ما یک جاهایی از آن طرف غرب می‌افتیم و یک جاهایی از این طرف شرق. دقیقاً سبک زندگی ما چیست و با کدام معیاری قابل سنجش است؟
برای شما مثالی می زنم؛ در کشور ژاپن اگر کسی با لباس ملی یا همان کیمونو تردد کند از پرداخت پول بلیت ناوگان حمل و نقل عمومی معاف می شود و این بدان معناست که جهت تقویت فرهنگ ارزش مردم تشویق می شوند. ولی توصیه ای که مغفول مانده این است که مردم ما به دلایل متفاوت اجتماعی و اقتصادی در طول سال های گذشته و همین طور به علت محروم بودن از نشاط اجتماعی به دنبال سرگرم شدن هستند. حالا این سرگرمی نوع مبل باشد یا نمای ساختمان فرقی نمی کند. بحران های متفاوت منجر به تغییرات ناملموس فرهنگی شده است و باید جهت آن کاری کنیم ولی چیزی که من می بینم این است که هیچ کدام از مسئولان، هم و غمی جهت این مسأله ندارند.»
دکتر احمد عابدی، جامعه شناسی که در پرسشها فرهنگی تحقیق می کند اعتقاد است کشور عزیزمان ایران به علت اینکه دروازه شرق و غرب بوده و دارای فرهنگ و سننی غنی هست، حتی بعد از تاخت و تازهای متفاوت دستخوش عوض کردن عمده نشده که هیچ بلکه توانسته فرهنگش را بر فرهنگ مهاجمان غالب کند.
دیزی خوری با کت و شلوار ایتالیایی!
او ادامه می دهد: «درحال حاضر بحران هویت کنونی کشور ناشی از بی هویتی نیست بلکه ناشی از بلاتکلیفی در یک فضای چندهویتی هست. متأسفانه جامعه ما بر پایه های لرزانی از سه هویت ایرانی، اسلامی و غربی ایستاده و در هیچ یک عمیق نشده و با هر جریان یا فشاری به سمت یکی از این سه می رود و از آن دو دور می شود. ریشه افراط هم در همین نگرش های سطحی نهفته است.
در کنار همه اینها، چندی است «جهانی شدن» نیز با امواج سهمگین خود پیش می آید تا بر بحران هویت ما زخمی دیگر وارد کند. گسترش ارتباطات و گردش آزاد اطلاعات در جهان، باعث شده است مرز بین کشورها هم به مرور از میان برداشته شود. فضای جهانی امروز، بستر نوین پر از چالش و فرصتی است که در آن، هویت فرهنگی تمامی ملل در معرض تغییرات شگرف قرار گرفته هست. بعضی از فرهنگ های قدرتمندتر به سایر فرهنگ ها حمله ور شده است اند البته نه با رویکرد تعمدی و خصمانه تهاجم فرهنگی، بلکه جهت تصاحب بازارهای فرهنگی و رشد اقتصاد فرهنگی ارزش و بعضی دیگر هم مثل ما حالت تدافعی به خود گرفته اند و هر از گاهی تسلیم فرهنگ های متفاوت می شوند که نمونه های آن را در ملاک و معیار زندگی مردم می بینیم.»
مسأله همچنان این است که جامعه ایرانی دقیقاً از چه سبک و سیاقی جهت زندگی بهره می برد؟ دوست دارد نمای منزل اش سبک گوتیک باشد، فرش زیرپایش دستباف ایرانی و مبل هایش ترکیه ای باشد یا ایتالیایی؟ آیا ژاپنی کیمونو پوشی سراغ دارید کلاه باراتایی سرش بگذارد و آبگوشت ایرانی بخورد؟»
واژه های کلیدی: زندگی | فرهنگ | ایرانی | ایرانی | ساختمان | اخبار اجتماعی
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
